31 aug Stress bij de kinderen dan vaak ook bij jou.

Stress bij de kinderen dan vaak ook jou.

Het afgelopen half jaar heb ik wat rustiger aan gedaan. Beide jongens deden eindexamen en het was fijn om wat meer thuis te kunnen zijn. Ik besef mij dat ik in een positie ben waarin dat ook kan en dat niet iedereen dat zomaar kan doen maar in deze periode heb ik flink wat inzichten opgedaan. Ik wil er graag een paar met jullie delen in dit blog.

Praat met elkaar.

Veel ouders denken dat ze de enige zijn die stress hebben in bepaalde periodes en/of ze durven het niet te delen want wat zal de ander daarvan vinden?

NEEE, je bent dus niet alleen:), alle ouders ervaren spanning als er iets is met de kinderen. Dus als partners onderling is het al fijn om het met elkaar te delen. Vaders blijken namelijk toch onder dat stoere vadervel ook die spanning te voelen, gedeelde smart! Vaak heb je ook wel vrienden of kennissen, buren om je heen met kinderen, gooi het er daar ook eens gewoon eruit!

Pfff lijkt wel of ze alles aan het eind van het schooljaar proppen…

Oh die examens, killing…

Nee het wachten op de uitslag, die is nog erger. Er komen scouts kijken bij het sporten, start nieuwe schooljaar of opleiding. Het kind moet geopereerd of is ziek, niks is zo vervelend als de machteloosheid die je dan voelt. Herkenbaar? Je zal merken dat het bespreekbaar maken al helpt en gun jezelf wat rust.

Zeg in deze periodes wat vaker ‘nee’ en deel het ook op je werk. Als je collega’s weten dat er iets speelt thuis, hoef je verder geen uitleg over te geven, dan snappen goede collega’s je korte lontje ook beter. Het wordt makkelijker om ‘nee, nu even niet’ te zeggen.

Stoppen met moeder (vader) doen…

Het volgende inzicht was stoppen met moeder doen. Ja je bent moeder (of vader) en je moet/wil er zijn voor je kind
maar het kind moet het uiteindelijk zelf doen. Wij helpen de kinderen niet door er boven op te zitten, hobbels weg proberen te halen, zelf in de stress te zitten (ze hebben al genoeg aan zichzelf). Het leuke is als je naar jezelf gaat kijken, hoe je reageert, wat je doet, wat je zegt en de reactie van je kind checkt, kom je er vanzelf achter wanneer je moeder doet. Bespreek dit ook eens op een rustig moment, dus niet op een moment van stress/ruzie, met je kind. Heb je wel eens aan je kind gevraagd of je iets anders/beter zou kunnen doen? Leuke vraag kan ik je vertellen.

Lichamelijke klachten

Als ervaringsdeskundige, verpleegkundige en coach weet ik dat spanning en stress voor lichamelijke klachten kan zorgen. We hebben niet voor niks de bekende spreekwoorden als ‘ik schijt 7 kleuren stront’ en ‘ik heb er buikpijn van’. Nu is een beetje buikpijn niet erg maar als je zo misselijk wordt dat je moet overgeven is vervelender. Gebeurt dit 1 keer, is het te overzien maar als het blijft en het gaat je in de weg zitten bij je dagelijkse bezigheden, dan is het slim om er wat mee te doen. Deze zomer was er een 17 jarige in onze vriendenkring die uiteindelijk elke ochtend wel aan het spugen was, zelfs afspreken met zijn vrienden liet zijn maag omkeren.

Ga in eerste instantie eens op zoek naar patronen als de klachten wisselend voorkomen. Is het alleen in de ochtend of bij spannende dingen. Bedenk dat dat ook leuke dingen kunnen zijn. Ons brein weet soms het verschil niet meer tussen echt angst/stress en een opgewonden gevoel voor een leuke verjaardag bijvoorbeeld. Hierdoor blijft het brein paniekseintjes geven aan het lijf, je blijft constant in de fight en flight staat, terwijl dat niet nodig is. Dit is uitermate vermoeiend en lastig te doorbreken. Dit gebeurde dus ook bij bij deze tiener.

Door verschillende gesprekken en zoeken naar patronen bleek de stress door de start vd nieuwe opleiding te komen. Alleen met het OV, niemand kennen, is dit wel wat ik wil etc. Door corona heeft deze groep jongeren nauwelijks ervaring opgedaan met uitjes, geen uitwisselingen op school etc plus dat deze jongen graag online met vrienden gamet en niet vaak op stap gaat. Oorzaak gevonden en dan?

Samen ademen, focus op de uitademing.

In stressvolle periodes zie je vaak dat mensen sneller/hoger gaan ademen, zeker als ze misselijk zijn of pijn hebben (zuchten of misschien wel hyperventileren). Zie je dat bij je kind of partner ga dan eens rustig samen liggen en een ademhalingsoefening doen. Zorg je meteen ook bij jezelf voor een rustiger gevoel en dat voelt de ander ook. Er zijn veel guided ademhalingsoefeningen te vinden op internet. Ik ben zelf fan van Kasper vd Meulen, hij heeft ook een korte masterclass met uitleg hoe ademhaling effect heeft op jouw gevoel/lijf, Via deze link kom je op zijn site https://breathworkmasterclass.com/nl/hack-your-state-nl/

Dus dit hielp bij dit kind vraag je je misschien wel af. Nee, het hielp wat maar het braken bleef. In dit geval hebben we de huisarts ingeschakeld en een middel gevraagd tegen de misselijkheid. Door de misselijkheid at hij ook nauwelijks wat, we moesten die vicieuze cirkel doorbreken. De huisarts heeft een goed gesprek met hem gevoerd aan de hand van de spinnenweb van positieve gezondheid (ook leuk om een keer in te vullen voor je zelf en/of met je kind www.iph.nl). Het horen van de dokter dat spanning normaal is in deze periode hielp hem nog beter relativeren en bedenken dat hij niet de enige was. Dat zeg je als ouders vaak ook maar het is toch anders als een arts of vreemde het zegt, dat heeft meer impact.

Dit hielp de cirkel doorbreken, hij kon weer lekker eten waardoor hij zich natuurlijk snel lekkerder ging voelen. Het misselijkheidstabletje achter de hand zodat hij in ieder geval niet meer hoeft over te geven, geeft ook zekerheid. En je ademhaling, die heb je altijd bij je:). Diepe zucht.
Wist je trouwens dat veel scholen studentencoaches/psychologen in dienst hebben waar studenten laagdrempelig gebruik van kunnen maken. Fijne gedachte toch?

Ik doe ook maar wat…

Opvoeden doen we allemaal naar ons beste geweten, eigenlijk doen we allemaal maar wat toch? Misschien lees je wel eens een boek of heb je hulp gevraagd maar het blijft een zoektocht. Dingen waar ik mij druk over maakte waren totaal geen probleem en zaken waar ik niet eens aan gedacht had bleken soms een enorm issue voor het kind. Het hardop zeggen ‘ik doe ook maar wat’ helpt mij relativeren en accepteren dat ik soms dingen anders/beter had kunnen doen. We maken allemaal fouten en ik denk dat het goed is om dat ook te bespreken. Ook dan zal je merken dan je niet de enige bent:). Het luisteren van de podcasts van omdenken zijn hier ook echt een aanrader voor, luister lekker wandelend dan heb je je beweging ook gehad!

Fijn nieuw schooljaar, benieuwd of je dingen herkend of aanvullingen hebt, altijd leuk om te lezen.

Groetjes

Patricia